Herinner je je eerste call nog?

Ja, die herinner ik mij nog heel goed. Ik was belachelijk zenuwachtig! Je weet ook echt niet wat er gaat gebeuren, wie je aan de andere kant van de lijn krijgt. Dat bleek toen een persoon te zijn die eigenlijk de politie nodig had. Niet echt een indrukwekkende oproep dus.
Die zenuwachtigheid is eigenlijk verrassend snel voorbij gegaan. Ik heb de adrenaline wel nog door mijn lichaam voelen razen bij mijn eerste echte paniekoproep, maar ook dat went na een tijdje.

Was dat je moeilijkste oproep of heb je nog moeilijkere meegemaakt?

Wat ik ook moeilijk vind, zijn de noodoproepen met kinderen. Niet enkel vind ik dat emotioneel moeilijk, maar ook de oproep zelf verloopt meestal niet zo vlot. Het zijn vaak de ouders die dan bellen en die zijn, logischerwijs, helemaal over hun toeren. Mensen in paniek zijn sowieso moeilijke bellers. Die vallen terug op wat ze al weten en ratelen dat af. Heel frustrerend want je krijgt daar geen woord tussen, terwijl je ze om cruciale informatie moet vragen. Als het je dan eindelijk lukt om hen te kalmeren, dringt de informatie die je hen geeft maar heel traag door. Je moet hen echt stap per stap vertellen wat ze moeten doen. Niet altijd praktisch wanneer je hen zo snel mogelijk probeert te helpen.

Wat doe je dan na zo’n moeilijke oproep? Hoe ga je daarmee om?

Na zo’n moeilijke oproep heb je heel veel aan de steun van je collega’s. Ik vind dat ook wel nodig om erover te praten. Ik probeer echt nooit iets mee naar huis te nemen. Dat is niet altijd evident. Wanneer ik naar huis rijd zit ik ook altijd kei luid mee te janken met mijn autoradio. Ik heb dat nodig om het werk van mij af te kunnen zetten. Dat heeft hier in Antwerpen al meermaals voor hilarische taferelen gezorgd. Niet zo lang geleden bijvoorbeeld was ik aan het meebrullen toen ik plots merkte dat twee militairen kromgebogen van het lachen stonden toe te kijken. Een beetje een gênante situatie maar het kan mij niet zoveel schelen. Het belangrijkste is dat ik met een leeg hoofd thuiskom en de wereld van de noodgevallen op het werk kan laten.

Haal je veel voldoening uit je werk?

Ik ben ook vrijwillig ambulancier. Toch haal ik meer voldoening uit mijn werk als operator, omdat ik hier meer mensen kan helpen. Met je ziekenwagen ruk je ongeveer tien keer per dag uit en die oproepen zijn niet altijd dringend. Als je dan te horen krijgt dat er iemand om de hoek een hartaanval gekregen heeft, maar je die persoon niet kan helpen omdat jij iemand met buikpijn aan het oppikken bent, kan dat wel best frustrerend zijn. Natuurlijk, wanneer je iemand succesvol gereanimeerd hebt, geeft dat een enorme kick, maar dat geeft de noodcentrale ook en daar kan je nog meer mensen helpen.

Krijg je veel respect voor je job?

Mensen begrijpen niet altijd wat deze job inhoudt. “Jij neemt dus telefoontjes op”, zeggen ze dan. Daar word ik zo kwaad van. Ik vraag hen dan hoe zij zouden reageren wanneer hun moeder of broertje in nood is en ze de hulpdiensten moeten bellen. Zouden zij dan niet iemand aan de lijn willen krijgen die professioneel is en weet wat er moet gebeuren? Iemand die in staat is om hen te kalmeren en hen zo snel mogelijk de juiste informatie laat doorgeven. Ik denk dat negen op de tien mensen het hier geen week volhoudt.

Wat vind jij van het programma “De Noodcentrale”?

Ik was in het begin keihard tegen. Ik wilde helemaal niet dat dat programma er kwam. Hier in de noodcentrale hebben we echt een apart gevoel voor humor. Ik denk dat dat een trekje is van alle hulpverleners. Dokters, ambulanciers en brandweerlui hebben dat ook. Het is gewoon een manier om met zo’n moeilijke situaties om te gaan. Toch heb ik schrik van wat de mensen ervan gaan vinden. Wanneer ik zelf naar het programma kijk, denk ik vaak: “Hazira, wat zeg jij nu weer allemaal?”. Uiteindelijk wilden ze mij er graag bij hebben en heb ik toch maar ja gezegd.

Achteraf vind ik dat het productiehuis het programma echt goed aangepakt heeft. Er is heel veel in geknipt en vervormd maar dat stoort niet, vind ik. Op die manier hebben ze de privacy van alle mensen die hierin betrokken waren gerespecteerd. Je mag niet vergeten dat dat ook een belangrijk aspect is aan onze job.

De tip van Hazira

Omdat ik ook vrijwillig ambulancier ben, ken ik ook dat wereldje wel goed. Het rare is dan dat wanneer een ambulancier aan mij als operator om info vraagt die ik al gegeven heb, ik daar een beetje kwaad van word, terwijl ik het zelf als ambulancier ook vaak voor heb dat ik iets vergeet. Toch kan ik maar als tip geven om altijd goed naar de operator te luisteren. De interventies verlopen zo echt een stuk vlotter en “den 100” heeft altijd gelijk (lacht).

Hazira werkt al twee jaar bij het HC112/100 van Antwerpen en is een van de operatoren die in het televisieprogramma “De Noodcentrale” te volgen is, vanaf 1 maart gedurende 7 weken elke dinsdag om 20u35 op Eén. Zeker kijken!

Sneak preview:

Volg onze operatoren en calltakers via facebook: Operators of the Belgian Emergency Numbers