We hebben al onze middelen ingezet en we hebben ons uiterste best gedaan

Zivilschutz
Ereignis
De internationale dag van de Civiele Bescherming is een gelegenheid om het werk van de Civiele Bescherming, in de verf te zetten. We spraken met Joëlle Brouillard, die sinds 1985 bevelhebber is bij de eenheid van Crisnée. Ze gaat dieper in op de belangrijkste gebeurtenissen van het afgelopen jaar, haar toekomstvisie voor de Civiele Bescherming en de redenen waarom volgens haar meer vrouwen bij de Civiele Bescherming zouden moeten solliciteren.
Joëlle Brouillard

 

Dag Joëlle, kan je ons wat meer vertellen over jouw functie?

Ik ben bevelhebber van de 3de compagnie bij de eenheid van Crisnée. in België. In die hoedanigheid beheer ik de interventies en de opleidingen, ik zorg ervoor dat iedereen zijn opleiding volgt. Ik ben ook verantwoordelijk voor het optimaliseren van het gebruik van materieel en het evalueren van de personeelsleden.
 

Hoeveel personen werken er in jouw eenheid?

In totaal zijn we met 135 operationele personeelsleden en een honderdtal vrijwilligers.

Wat waren de belangrijkste gebeurtenissen in 2021?

Wat de pandemie betreft, was het begin van het jaar eerder rustig. Er waren minder gevallen van decontaminatie van rust- en verzorgingstehuizen aangezien iedereen gevaccineerd was. We moesten niet langer al het vervoer op ons te nemen, zoals in 2020 het geval was... En dan was er de dag en de nacht van 14 juli. Toen brak de hel weer los. Deze interventies waren des te moeilijker omdat we wisten dat er slachtoffers waren.

Ik had de nacht van 14 op 15 juli dienst. Ik heb veel noodoproepen beantwoord van personen die vastzaten en die niet wisten waar ze heen moesten. De teams waren ter plaatse maar konden helaas niet onmiddellijk optreden omdat de stroming veel te sterk was.  Wegen waren afgesloten, bruggen waren vernield. We moesten manieren zoeken om van de ene hoek naar de andere te geraken. Het was geen gemakkelijke situatie voor onze personeelsleden. Alle middelen werden ingezet maar de stroming was veel te sterk en bepaalde zones waren zeer moeilijk bereikbaar.  Hoewel we reddingen hebben uitgevoerd, hebben sommige mensen toch nog 24 tot 48 uur op het dak van een huis gezeten.

Onze duikers zochten samen met de duikers van de eenheid Brasschaat, bijgestaan door een team van de Civiele Bescherming van Luxemburg.  's Nachts hebben we het Europees hulpmechanisme geactiveerd en kwamen andere landen versterking bieden.

Naast de werkdruk, moet het personeel dan toch ook veel psychologische druk ervaren?

We zijn niet echt opgeleid om met deze psychologische druk om te gaan. Wanneer je wat ervaring hebt, bijvoorbeeld door Europese missies voor aardbevingen, kan je het relativeren. Maar voor jongere collega's kan het soms moeilijk zijn om hiermee om te gaan wanneer ze geconfronteerd worden met hun eigen limieten.

Ben je nog steeds actief op het terrein?

Tot 2 weken geleden stonden we nog op het terrein om afval te vervoeren en de rivier of de oevers schoon te maken.

Tot voor kort hadden we ook nog al het bouwmateriaal van de eenheid van Brasschaat.  De teams vertrokken soms om 8u00 's morgens en kwamen om 4u 's morgens terug. De werkdruk was enorm.

Vandaag zijn er nog altijd teams van vrijwilligers die helpen schoonmaken en wij zorgen voor containers om het afval in te laden, die we vervolgens ook ophalen.

Hoe komt het dat de Civiele Bescherming niet zo bekend is bij het grote publiek?

Als tweedelijnsdienst komen we vaak na de brandweer ter plaatste, als zij ons oproepen. De camera's en fotografen zijn dan vaak al terug vertrokken. We houden er trouwens ook niet van om ons op de voorgrond te plaatsen.

Wat zou je tegen vrouwen zeggen om hen aan te sporen bij jullie te solliciteren?

Er werken weinig vrouwen bij de Civiele Bescherming. Momenteel werken er twee vrouwen in Crisnée en één in Brasschaat. Ik begrijp niet waarom niet meer vrouwen zich kandidaat stellen. Het is nochtans een boeiende job op het terrein. De sfeer zit goed en niemand maakt een probleem van de vrouwelijke personeelsleden.   Ze moeten geen schrik hebben, het is ook een job voor vrouwen. Binnen een team is er een plek voor iedereen. Elke teamchef kent zijn personeelsleden en laat hen werk uitvoeren naargelang hun vaardigheden en talenten.

Vrouwen kunnen heel goed operationeel functioneren, ook al hebben ze niet evenveel kracht als mannen.

Tot slot, wat is jouw gevoel bij het voorbije jaar?

Het was een moeilijk jaar voor het personeel maar nog veel moeilijker voor de slachtoffers. De gedachten van alle personeelsleden gaan uit naar de slachtoffers want voor hen is de ellende helaas nog niet achter de rug. Dat zal zeker nog een hele tijd duren. Als we meer hadden kunnen doen, hadden we dat gedaan. Eén ding is zeker, we hebben al onze middelen ingezet en we hebben ons uiterste best gedaan.